“Biz” Olabilmek: Evliliğin En Zor Becerisi
"Ben"i Bırak: Mutlu Evliliğin Gizli Formülü
Evlilik, iki insanın el ele tutup aynı yola çıkması değildir sadece…
Asıl mesele, yolun en dar virajında bile birbirini bırakmadan yürümeyi sürdürebilmektir.
Bu yüzden evlilikte en zor öğrenilen şey, “biz” olabilmektir.
İnsanın kendi iç dünyasında taşıdığı yaralar, korkular, alışkanlıklar evliliğin içine sessizce sızar.
Biri kırıldığında içine kapanır, diğeri konuşarak çözmeye çalışır.
Biri dokunulmak ister, diğeri mesafe koyar.
Birinin sevgisi sesle büyür, diğerininki sessizlikle…
İşte tüm bu farklılıklar, “ben”i “biz”e dönüştürmenin aslında ne kadar derin bir emek istediğini hatırlatır bize.
“Biz” olmak, kendinden vazgeçmek değil; kendini ilişkiye bilinçle taşıyabilmektir.
Egonu biraz geri çekmek, duygunu saklamadan anlatabilmek, karşındakinin kalbinde bıraktığın izi önemsemektir.
En önemlisi de, “Ben böyleyim” kolaycılığına sığınmak yerine, “Biz nasıl daha iyi olabiliriz?” diye sorabilmektir.
Evlilikleri yıpratan çoğu zaman tartışmalar değil, konuşulmayan duygulardır.
Kırıldığını söyleyememek, yanlış anlaşıldığını içe atmak, özlem duyarken bile uzak durmak…
Bu sessizlikler büyür, yavaşça araya mesafe girer.
Oysa bir cümle bile bazen bir evliliği kurtarabilir:
“Beni uzağında bırakma, ben seninle çözmek istiyorum.”
Güçlü çiftler hatasız değildir;
onarma gücü yüksek çiftlerdir.
Yanlış yaptığında utanmadan özür dileyen, incittiğinde kalbi tamir etmeyi bilen, zor günlerde birbirine omuz verebilen çiftler…
Onlar, “biz” olmanın kalbe nasıl huzur verdiğini en iyi bilenlerdir.
Bazen en büyük yakınlığı büyük cümleler değil, küçük ama temiz sözler kurar:
“Seni duydum.”
“Yalnız değilsin.”
“Beraber güçleniyoruz.”
Sonunda anlarız ki evlilik, her gün yeniden kurulan bir bağdır.
Her sabah yeniden niyet edilen, her akşam yeniden emek verilen bir ortaklık.
Ve “biz” olabilmeyi başaran çiftler, aynı evi değil; aynı kalbin ritmini paylaşmayı öğrenen çiftlerdir.
En zorudur…
Ama en kıymetlisi de odur.
